γυμναστική

Το σύνολο των ασκήσεων που αποβλέπουν στην ανάπτυξη του σώματος και στην καλλιέργεια των ικανοτήτων του. Η γ. θεωρείται επιστήμη, όταν εξυπηρετεί θεραπευτικούς και διδακτικούς σκοπούς. Η γ. αν και αποτελεί τμήμα της φυσικής αγωγής, διαφέρει από αυτή στον βαθμό που η φυσική αγωγή χρησιμοποιεί τη φυσική άσκηση για να διαμορφώσει τις ψυχοηθικές ιδιότητες του ανθρώπου και να βελτιώσει έτσι την ψυχοφυσική του απόδοση. Η γ. διακρίνεται σε διάφορες κατηγορίες: ενόργανη ή καλλιτεχνική, ρυθμική, προπαρασκευαστική ή προαθλητική, γ. δωματίου, ακροβατική, διαφορική, διδακτική, ιατρική, κοινωνική κ.ά. Ιστορία. Στους αρχαίους πολιτισμούς ήταν διαφορετικές οι χρήσεις της γ. ανάλογα με τις ανάγκες της ζωής. Αρχικά οι άνθρωποι που ασχολούνταν με το κυνήγι γυμνάζονταν στη ρίψη της πέτρας, στη χρήση των όπλων, στο τρέξιμο κλπ., ενώ όσοι ζούσαν από το ψάρεμα, φρόντιζαν να βελτιώσουν τις ικανότητές τους στο κουπί, στο κολύμπι κλπ. Παρ’ όλα αυτά ορισμένοι λαοί έδιναν στη γ. διαφορετική σημασία. Οι Κινέζοι, για παράδειγμα, συμπλήρωναν τις κανονικές φυσικές ασκήσεις με μια μορφή ιατρικής γ. και οι Ινδοί συνδύαζαν τις καθαρές ασκήσεις ευκινησίας με αντιλήψεις υγιεινής. Την περίοδο ακμής του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού η γ. έχασε στον δυτικό κόσμο τον απλοϊκό και εμπειρικό χαρακτήρα της για να αποκτήσει μια μορφή όπου η ευγένεια και η αρμονία μελετήθηκαν και ρυθμίστηκαν, ώστε να δημιουργήσουν αληθινά γυμναστική τέχνη. Από τότε η γ. άρχισε να θεωρείται όχι μόνο απλή εξάσκηση του σώματος, αλλά μέσο κατάλληλο για την ανάπτυξη του οργανισμού σε συνδυασμό με την ανάπτυξη της σκέψης, του πατριωτικού αισθήματος, της καλαισθησίας, της υπερηφάνειας και της ξεχωριστής προσωπικότητας (αρχή της φυσικής αγωγής). Με τον ελληνικό πολιτισμό η γ. διαδόθηκε και βρήκε φανατικούς οπαδούς στους Ρωμαίους, για να φτάσει στη μεγαλύτερη ακμή της την εποχή του Αυγούστου. Με την πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας η γ. γνώρισε παρακμή. Αργότερα ο χριστιανισμός έθεσε ως ιδανικό τη φροντίδα για την ψυχή και θεωρούσε ανώφελη ή και καταδικαστέα τη φροντίδα για το σώμα. Μόνο με την άνθηση του ουμανισμού, ξανάρχισε η γ. να ενδιαφέρει τους παιδαγωγούς, τους ουμανιστές, τους γιατρούς και έως το τέλος του 19ου αι., με μία σειρά εξελίξεων, απέκτησε τη μορφή που εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις διατηρεί μέχρι σήμερα. Σπουδαίο ρόλο στη σύνδεση της γ. της αρχαίας Ελλάδας με τη νεότερη διαδραμάτισε ο Γερμανός Γιόχαν Γκουτς-Μουτς, που πήρε τις βάσεις της ελληνικής γ., τις ανέπτυξε και τις δίδαξε σε ένα φιλανθρωπικό σχολείο, το οποίο στηριζόταν στο φιλοσοφικό έργο του Ρουσό (επιστροφή στη φύση). Στην πραγματικότητα ο Γκουτς-Μουτς πρότεινε ένα ευρύ πρόγραμμα φυσικής αγωγής, όπου η γ. του σώματος ανταποκρινόταν στην ηθική διάπλαση του ατόμου. Από πρακτική έννοια ο Γκουτς-Μουτς παρουσίασε μια πειραματική υποδιαίρεση της γ., που περιλάμβανε γενικές ασκήσεις και ασκήσεις για ειδικά μέρη του σώματος. Για να επιτύχει τους σκοπούς του χρησιμοποίησε διάφορα όργανα, όπως το κοντάρι για το άλμα, την τράπεζα ισορροπίας, ενώ χρησιμοποίησε επίσης τον λάκκο της άμμου για τα άλματα και τους δοκούς ισορροπίας. Στις αρχές του 19ου αι. το έργο του Γκουτς-Μουτς αναπτύχθηκε σε δύο τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις. Η μία οφειλόταν στον Φρίντριχ Λούντβιχ Γιαν και η άλλη στον Χένρικ Λινγκ. Ο Γιαν ανέπτυξε αυτή που αργότερα ονομάστηκε γερμανική γ. και η οποία απέβλεπε στη φυσική άσκηση σε συνδυασμό με την πατριωτική αγωγή. Εισήγαγε τη χρησιμοποίηση των μεγάλων οργάνων, ενώ οι φυσικές ασκήσεις της μεθόδου του σχεδιάστηκαν με βάση το χαρακτηριστικό του εκάστοτε οργάνου, ώσπου τελείως ρυθμισμένες, τυποποιούνταν και κατόπιν τις εκτελούσαν οι μαθητές. Γενικά η γ. του Γιαν, που ο ίδιος την ονόμασε Turner,είχε ανταγωνιστικό χαρακτήρα και εγκαινίασε τις γυμναστικές επιδείξεις σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Ο Λινγκ, αντίθετα, ανέπτυξε στη Σουηδία τη μέση γ. που ονομάστηκε σουηδική. Για τους σκοπούς του ο Λινγκ χρησιμοποίησε τα όργανα του Γκουτς-Μουτς και άλλα, στήριξε όμως τη μέθοδό του κυρίως στις ελεύθερες κινήσεις του σώματος και στα αποτελέσματά τους. Μετά τον Γιαν η γερμανική γ. αναπτύχθηκε από τον Άντολφ Σπις (1810−1858), τον Χούγκο Ρότσταϊν (1810−1905) και τον Ότο Χάινριχ Γκέγκερ (1828−1912) και διαδόθηκε στον κόσμο λαμβάνοντας τη γνωστή φυσιογνωμία της ενόργανης γ. Συγχρόνως, κατά τα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αι., έπειτα από μια αρχική τάση προς τις αθλοπαιδιές του υπαίθρου, η γερμανική γ. εξελίχθηκε σε μια δεύτερη κατεύθυνση, που οδήγησε στη ρυθμική γ. Οι αρχές αυτού του τύπου γ. συνδέθηκαν στενά με την εμφάνιση μιας νέας φυσικής αγωγής που εγκαινιάστηκε με χαρακτήρα υγιεινής από την Μπες Μένσεντικ και με αισθητικό χαρακτήρα από την Ισιντόρα Ντάνκαν. Συνήθως όμως η σημερινή αντίληψη της ρυθμικής γ. αποδίδεται στον Εμίλ Ζακ Νταλκρόζ, που δίδασκε στο Ωδείο της Γενεύης από το 1892. Ο Νταλκρόζ έθεσε τρεις σκοπούς με τη μέθοδό του: την ανάπτυξη του αισθήματος του μουσικού μετρικού ρυθμού, την καλλιέργεια του αισθήματος της πλαστικής αρμονίας και τη ρύθμιση των κινητικών συνηθειών. Μαθητές και οπαδοί του Νταλκρόζ ήταν ο Κριστιάν Μπεάρ Φρισέλ, η Βαλερία Κράτιν και ο Ερνέστ Φεράν. Αργότερα η μέθοδος Νταλκρόζ καταπολεμήθηκε σφοδρά κυρίως από τον Γερμανό Ρ. Μπόντε (μαθητή του ίδιου του Νταλκρόζ) σε συνεργασία με τον Ελβετό φιλόσοφο Λούντβιχ Κλάγκες. Ο Μπόντε και ο Κλάγκες υποστήριζαν πως στην αντίληψη του Νταλκρόζ λείπει εκείνος ο ρυθμός που ανήκει στην άλογη, φευγαλέα, ζωντανή τάση. Ο Μπόντε θεωρούσε τη μουσική μόνο μέσο συνοδείας και υποστήριζε πως κάθε κίνηση έπρεπε να έχει τις εξής προϋποθέσεις: πληρότητα, αρχή που να ξεκινά από το κέντρο βαρύτητας και ρυθμική εναλλαγή εντάσεων και χαλαρώσεων. Με βάση τις θεωρίες του Νταλκρόζ, οι οποίες επηρεάστηκαν περισσότερο ή λιγότερο από τις θεωρίες του Μπόντε και του Κλάγκες, αναπτύχθηκαν οι σχέσεις ρυθμικής γ. με διάφορα χαρακτηριστικά και τεχνικές. Γνωστές είναι η γ. του Γκούντερ του Μονάχου και η γ. του Λόελαντ. Τέλος, με πρωτοβουλία του Ρούντολφ φον Λαμπάν και της μαθήτριάς του Μέρι Βίγκαν, αποκρούστηκε η ρυθμική θεωρία του Νταλκρόζ ως βάση για τον χορό και δημιουργήθηκε νέο ρεύμα. Παράλληλα με τη γερμανική γ. αναπτύχθηκε η σουηδική με τελείως διαφορετική φυσιογνωμία. Η τιμή της συνέχισης του έργου του Λινγκ ανήκε στον γιο του Γιάλμαρ (1820−1886) και έπειτα στον Α. Γκρέγκορι (1808−1881), στον Λ.Μ. Τόρνγκρεν (1839−1912), στον Β.Γ. Μπικ (1844−1928), στον Ν.Φ. Σέλεμ (1859−1939) καθώς και σε διάφορους άλλους νεότερους. Θα ήταν ανακρίβεια να υποστηριχθεί ότι η γερμανική και η σουηδική γ. ακολούθησαν πάντα διαφορετικούς δρόμους. Στην εξέλιξή τους και στην ανάπτυξή τους συχνά συναντήθηκαν, ενώθηκαν, επηρέασαν η μία την άλλη, για να χωριστούν πάλι και να δημιουργήσουν, με πρωτοβουλία ορισμένων δασκάλων, νέες τάσεις που πήραν διάφορες ονομασίες: αγγλική, γαλλική, ελβετική κλπ. Αναλύοντας όλες τις σχολές γ. που υπάρχουν σήμερα μπορούμε να πούμε πως όλες, λίγο έως πολύ, αποτελούν σύνθεση των δύο θεμελιωδών τύπων γ. αεροβική γ. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες αναπτύχθηκε ιδιαίτερα η αεροβική γ., ένα σύστημα ασκήσεων αντοχής που βελτιώνουν την καρδιοαγγειακή κατάσταση και τη φυσική αντοχή, μέσω της προώθησης ποσοτήτων αίματος με αυξημένες ποσότητες οξυγόνου στις χρησιμοποιούμενες μυϊκές ομάδες. Η αεροβική ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 από τις ΗΠΑ για να κατακτήσει σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα με τη μορφή μόδας όλο τον δυτικό κόσμο, συμβάλλοντας στη διάδοση των ιδιωτικών γυμναστηρίων, καθώς και ενός τεράστιου εμπορικού κυκλώματος που περιλαμβάνει βιντεοκασέτες, βιβλία, τηλεοπτικά προγράμματα κ.ά. Εκτός όμως από τα ομαδικά προγράμματα των γυμναστηρίων, η αεροβική γ. περιλαμβάνει δραστηριότητες όπως το βάδισμα, το τρέξιμο (γνωστό ως τζόγκινγκ), η ποδηλασία και ο χορός. Ένα σύνηθες πρόγραμμα αεροβικής γ. περιλαμβάνει περίπου είκοσι λεπτά ζωηρής και διαρκούς άσκησης (συνήθως με τη συνοδεία μουσικής), τρεις έως πέντε φορές την εβδομάδα. ακροβατική γ.Έχει σκοπούς επαγγελματικούς και θεαματικούς και μπορεί να γίνει είτε με ελεύθερο σώμα είτε με μικρά ή μεγάλα όργανα. Διαφέρει από την ενόργανη ή καλλιτεχνική γ. σε ό,τι αφορά την ελευθερία των μεμονωμένων ασκήσεων. γ. δωματίου. Αποτελείται από ασκήσεις που δεν είναι κουραστικές και μπορούν να γίνουν σε οποιοδήποτε μέρος και από άτομα οποιασδήποτε ηλικίας. Οι πιο διαδεδομένες ασκήσεις αυτού του είδους είναι οι ασκήσεις που εισήγαγε ο Γ.Π. Μίλερ και οι οποίες βασίζονται στην αναπνοή με συνδυασμό αργών κινήσεων του κορμού, των άνω και κάτω άκρων ή γρήγορων κινήσεων, όπως η κάμψη του κορμού, η έκταση και η κάμψη των πάνω και κάτω άκρων. διαφορική γ.Γενικά διαιρείται σε επανορθωτική και αντισταθμιστική γ. Η πρώτη αποβλέπει στην επανόρθωση μερικών ελαφρών σωματικών παραμορφώσεων που παρουσιάζονται συνήθως σε μαθητές των δημοτικών σχολείων. Η δεύτερη, αντίθετα, επιδιώκει να αντισταθμίσει τα ελαττώματα που προκαλούν ορισμένα επαγγέλματα ή να θεραπεύσει μερικώς ορισμένες αναπηρίες. διδακτική γ.Αυτή η κατηγορία γ. ολοκληρώνει τη γενική έννοια της φυσικής αγωγής περισσότερο από όλες. Περιλαμβάνει μεθοδικές ασκήσεις και γυμναστικά παιχνίδια. Οι μεθοδικές ασκήσεις είναι: προσανατολιστικές (αποβλέπουν στην άσκηση του αισθήματος της πειθαρχίας)· κινητικότητας (δίνουν χάρη και ευκινησία στις κινήσεις)· στοιχειώδεις (πραγματικές αναλυτικές ασκήσεις για την ψυχοκινητική αγωγή)· με μικρά όργανα (βελτιώνουν την απόδοση των στοιχειωδών ασκήσεων)· ισορροπίας (ενδιαφέρουν κυρίως το νευρικό σύστημα, ενισχύουν την προσοχή και δίνουν θάρρος)· άλ ματα και τούμπες (δίνουν ευκινησία, επιδεξιότητα και θάρρος)· στήριξης και ανάρτησης (αναπτύσσουν το μυϊκό σύστημα κυρίως των άνω άκρων και του θώρακα)· στην αίθουσα διδασκαλίας ανάμεσα στα θρανία (γίνεται από τους μαθητές του δημοτικού σχολείου με διδακτικό και πρακτικό σκοπό για να τους εξοικειώσει με την τάξη και την πειθαρχία). Οι τελευταίες αυτές ασκήσεις, με φυσιολογικό κυρίως αποτέλεσμα, είναι ιδιαίτερα χρήσιμες για την πρόληψη και τη διόρθωση της κακής στάσης των μικρών μαθητών. ενόργανη καλλιτεχνική γ.Δραστηριότητα με αγωνιστικό-θεαματικό χαρακτήρα που εκτελείται με μία σειρά ασκήσεων σε μεγάλα όργανα (ζυγοί σταθεροί, τράπεζες, κρίκοι, ιππάρια, δίζυγα κλπ.) και ασκήσεων ελεύθερου σώματος. Οι ασκήσεις στο έδαφος που περιλαμβάνονται στην ενόργανη ή καλλιτεχνική γ. είναι πολυάριθμες και πρέπει να εκτελούνται με ακριβέστατη τεχνική. Ανάμεσα σε αυτές αναφέρονται: κάθετοι, οριζόντιοι, τούμπες, αναρτήσεις από κρίκους, δίζυγα κλπ. Υπάρχουν επίσης πολλές ασκήσεις ενόργανες ή ελεύθερου σώματος, ευκαμψίας, ισορροπίας, μικρής ή μεγάλης ακροβασίας κλπ. Η ενόργανη ή καλλιτεχνική γ. έχει περιληφθεί στα ολυμπιακά αγωνίσματα και διεξάγονται εθνικά, ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα, τόσο ανδρικού όσο και γυναικείου αθλητισμού. Για τις διεθνείς συναντήσεις οι κανονισμοί έχουν καθοριστεί από τη Διεθνή Γυμναστική Ομοσπονδία (FGI, Fédération Internationale de Gymnastique),η οποία επιβλέπει τις γυμναστικές ασκήσεις στους Ολυμπιακούς αγώνες και καθορίζει τον τύπο των ασκήσεων, τα κριτήρια και τα όργανα που χρησιμοποιούνται. Οι αγώνες χωρίζονται σε ανδρικούς και γυναικείους και πρωταθλητής ανακηρύσσεται όποιος συγκεντρώσει τον ανώτερο γενικό βαθμό (ανώτατο δέκα βαθμοί σε κάθε άσκηση), ενώ δίνονται και βραβεία για κάθε άθλημα χωριστά. Οι άνδρες διαγωνίζονται σε έξι αγωνίσματα, ενώ οι γυναίκες σε τέσσερα. Για κάθε άσκηση υπάρχουν τέσσερις κριτές που βαθμολογούν ο καθένας χωριστά και ο βαθμός υπολογίζεται από τον μέσο όρο των δύο μεσαίων βαθμών (αποκλείονται ο ανώτερος και ο κατώτερος). Οι κριτές κρίνουν τη δυσκολία της άσκησης, το περιεχόμενο και τη γενική εντύπωση. Στα γυναικεία αγωνίσματα οι κριτές είναι πέντε και η βαθμολογία γίνεται κατά τον ίδιο τρόπο, με βάση τον μέσο όρο των τριών μεσαίων. Η ελληνική ενόργανη γ. έχει παρουσιάσει ιδιαίτερη ανάπτυξη τις τελευταίες δεκαετίες και έχει χαρίσει στη χώρα σπουδαίες διεθνείς διακρίσεις, όπως η κατάκτηση του χρυσού μεταλλείου στις ασκήσεις εδάφους από τον Ιωάννη Μελισσανίδη στους Ολυμπιακούς αγώνες στην Ατλάντα το 1996. ιατρική γ. Ο σκοπός της είναι βασικά θεραπευτικός και πλησιάζει κατά πολύ την κινησιοθεραπευτική μέθοδο που εφάρμοζε η ιατρική της αρχαιότητας. Η γ. αυτή διακρίνεται σε δύο κατηγορίες: σε εκείνη που επιδιώκει να τροποποιήσει μερικά ή ολικά την κατάσταση ενός οργανισμού, σε σχέση με ορισμένες παθήσεις (καρδιοπάθειες, πνευμονικό εμφύσημα, νευρώσεις κ.ά.) ή όταν αναμένεται φυσιολογικό γεγονός (ψυχοσωματική προετοιμασία για τον τοκετό) και σε εκείνη που αποκαλείται οργανοθεραπεία και έχει καθαρά ορθοπεδικό σκοπό, δηλαδή την επανόρθωση παραμορφώσεων που έχουν προκληθεί από τραυματικές, φλεγμονώδεις ή εκφυλιστικές βλάβες των οστών και των αρθρώσεων ή από βλάβη της νευρομυϊκής λειτουργίας (κατάλοιπα πολιομυελίτιδας, κακώσεων νεύρων και μυών).Οι ασκήσεις που χρησιμοποιεί η ιατρική γ. είναι αναπνευστικές, στοιχειώδους τύπου με ελεύθερο σώμα, μερικές από τις οποίες περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα της προπαρασκευαστικής γ., άλλες γίνονται στο σουηδικό εφαλτήριο ή σε πισίνα κ.α. Φυσικά, οι ασκήσεις εφαρμόζονται με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με την περίπτωση και πάντα με την επίβλεψη ειδικευμένου προσωπικού. Εκτός από αυτές, αξιοσημείωτη είναι και η μέθοδος πορείας του Oertel, που βασίζεται στο βάδισμα και ρυθμίζεται κατά τον καταλληλότερο τρόπο για κάθε άτομο. Η άσκηση επαναλαμβάνεται καθημερινά. Στην αρχή ο ασθενής βαδίζει, για μια ορισμένη περίοδο, σε επίπεδο έδαφος, που αργότερα γίνεται προοδευτικότερα όλο και πιο ανώμαλο. Με τις ασκήσεις αυτές, ο οργανισμός του ασθενούς αρχίζει σταδιακά να ανταποκρίνεται σε ολοένα μεγαλύτερη ποσότητα εργασίας, ανάλογα πάντοτε με τις δυνατότητές του. κοινωνική γ.Έχει σκοπό την κοινωνική υγιεινή και είναι αρκετά διαδεδομένη στη Σουηδία. Το σύστημα αυτής της γ. ποικίλλει ανάλογα με την ηλικία και το επάγγελμα του ατόμου. Για παράδειγμα, σε όσους εργάζονται χρησιμοποιώντας τα χέρια αποσκοπεί στην εξουδετέρωση των αρνητικών αποτελεσμάτων της καθημερινής εργασίας τους, ενώ όσον αφορά τους διανοούμενους εφαρμόζονται ειδικές ασκήσεις ανάλογες με τις κινήσεις που έχουν σχέση με τις ασχολίες τους. προπαρασκευαστική προαθλητική γ.Πρόκειται για ένα είδος γ. με ασκήσεις που δεν είναι ολοκληρωμένες, οι οποίες όμως έχουν σκοπό να προετοιμάσουν το σώμα για πιο έντονες ασκήσεις και για αθλητικές ειδικότητες. Αυτός ο τύπος της γ. ξεκινά από καθαρές και απλές ασκήσεις αναπνοής και φτάνει έως τις ασκήσεις με μικρά ή μεγάλα όργανα. Μέρος αυτού του είδους γ. αποτελούν και οι ασκήσεις που έχουν εμπνευστεί από κοινές δραστηριότητες, όπως για παράδειγμα κόψιμο δέντρων, σκάψιμο κλπ., οι οποίες όμως εκτελούνται μεθοδικά και σε συνδυασμό με ειδικές αθλητικές ασκήσεις. Τέλος, στην προπαρασκευαστική γ. μπορούν να συμπεριληφθούν ασκήσεις που αποβλέπουν στην προετοιμασία για κάποιο επάγγελμα, όπως αυτά του πυροσβέστη ή του στρατιωτικού. Τα γυμναστικά παιχνίδια, αντίθετα, είναι ακαθόριστες κινήσεις που με τον αυθορμητισμό και την ταχύτητά τους εξυπηρετούν διάφορους παιδαγωγικούς και ψυχοκινητικούς σκοπούς. Ανάμεσα σε αυτές είναι η μεταβίβαση της μπάλας στη σειρά, τρέξιμο σε κύκλο, κυνήγι της μπάλας σε κύκλο κλπ. ρυθμική γ.Δραστηριότητα η οποία, εκτός από τον εκπαιδευτικό σκοπό της, αποβλέπει στη διάπλαση και στην ευκαμψία του σώματος, σε συνδυασμό με την αισθητική. Βασίζεται στην εκτέλεση αρμονικών φυσικών και ελεύθερων κινήσεων (συχνά με συνοδεία μουσικής). Χαρακτηριστικό της κατηγορίας αυτής είναι ότι απευθύνεται μόνο στις γυναίκες και αποκλείει τις ασκήσεις που γίνονται με βίαιη προσπάθεια ή με μηχανισμό και στρατιωτικό χαρακτήρα, όπου τα μέρη του σώματος που δεν παίρνουν μέρος στην άσκηση μένουν ουδέτερα. Πραγματικά, στη μοντέρνα ρυθμική γ. κάθε κίνηση πρέπει να είναι έκφραση όλου του σώματος και επομένως πρέπει να αφορά όλα τα μέρη του σώματος. Οι ασκήσεις γίνονται συχνά με μικρά όργανα, όπως στεφάνια, μπαλόνια, κορίνες κλπ. που έχουν στενή σχέση με την άσκηση. Κύρια τεχνικά χαρακτηριστικά της μοντέρνας ρυθμικής γ. είναι: η χαλαρή άσκηση και η συνέχεια της κίνησης· η εισαγωγή της στάσης ανάπαυσης· η συμμετοχή μεγάλων μυϊκών όγκων· η ολοκλήρωση των κινήσεων· η εκτέλεση με ρυθμό έστω και μόνο με χρόνο, σύμφωνα με κάποιο μουσικό θέμα· οι συχνές μετακινήσεις· η συνολική αντίληψη όλης της άσκησης. Οι προσπάθειες ανάπτυξης της ρυθμικής γ. στη Ελλάδα έχουν προκαλέσει ευμενή σχόλια από τη διεθνή αθλητική κοινότητα και έχουν προσφέρει στη χώρα υψηλές διακρίσεις, όπως η κατάκτηση της πέμπτης θέσης στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ρυθμικής γ. το 1994 στη Θεσσαλονίκη, αλλά και το χάλκινο μετάλλιο από την εθνική ομάδα του ανσάμπλ στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2000 στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας. Στη μοντέρνα ρυθμική γυμναστική, κάθε κίνηση πρέπει να είναι έκφραση όλου του σώματος· οι ασκήσεις γίνονται συχνά με μικρά όργανα, όπως στεφάνια, μπαλόνια κλπ., που έχουν στενή σχέση με την άσκηση. Στο δίζυγο γίνονται εντυπωσιακότατες ασκήσεις ενόργανης γυμναστικής, η οποία έχει αγωνιστικό και θεαματικό χαρακτήρα και περιλαμβάνεται στα αθλήματα των Ολυμπιακών αγώνων. Με ελεύθερο σώμα γίνονται ασκήσεις ευκινησίας και ευκαμψίας προς διάφορες κατευθύνσεις. Ένα παιδί που έχει προσβληθεί από πολιομυελίτιδα υποβάλλεται σε ασκήσεις μέσα σε πισίνα για δυνάμωμα των νεύρων (ιατρική γυμναστική). Η Ρωσίδα Αικατερίνη Σερεμπριάσκαγια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ρυθμικής Γυμναστικής στη Βιέννη (1995). Ο Γερμανός πρωταθλητής Αντρέας Βέκερ στο μονόζυγο, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Γυμναστικής του 1995 στην Ιαπωνία. Στην τράπεζα ισορροπίας (ή «Μπάουμαν») γίνονται ασκήσεις ευθείας ή πλευρικής μετακίνησης. Άσκηση στη σουηδική σκάλα, όργανο που χρησιμοποιείται για την προγύμναση των αθλητών. Άσκηση ρυθμικής γυμναστικής με ελεύθερο σώμα. 1) και 2) προπαρασκευαστικές ασκήσεις· 3) και 4) περιστροφή του κεφαλιού· 5) περιστροφή των βραχιόνων με τα χέρια γροθιά· 6) αιώρηση των χεριών εμπρός-πίσω· 7) αιώρηση των χεριών πλαγίως· 8) πρόπτυξη και έκταση με εκτίναξη· 9) σύμπτυξη-έκταση των χεριών εναλλάξ· 10) αιώρηση των χεριών πλαγίως εναλλάξ· 11) και 12) στροφή του κορμού δεξιά-αριστερά· 13) και 14) δίπλωση-πρόκυψη· 15) άρση του σκέλους κεκλιμένου· 16) άρση του σκέλους τεταμένου εμπρός· 17) άρση του σκέλους τεταμένου πλάγια· 18) βαθύ κάθισμα, πρόταση. Η Κινέζα πρωταθλήτρια Μο Χουϊλάν σε άσκηση στη δοκό, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Γυμναστικής του 1995 στην Ιαπωνία.

* * *

η

βλ. γυμναστικός.